اظهر من الشمس

 

 

 

 

بسم رب الحسین

 

 

یا حسین(ع)

 

 

 قلم میگردد به دور نام زیبای حسین

 

 

سر می گذارد به گوشه  ای از دفتر دل

 

 

تا سیراب شود از آستانِ حسین

 

 

دوان دوان اشک ها را راهی میکند سوی کربلای حسین

 

 

می نویسد آسمان عشق میبیند دوری و فراقِ حسین

 

 

می نگارد درد های خویش می رسد به عباسِ حسین

 

 

می گوید ز حسرت زیارت تا امضا شود اذن دخولش ز کرمِ حسین

 

 

نفس نمی کشد دگر...پایان پذیرفت جوهر آهش

 

 

توانِ دوری ندارد...

 

 

نذر کرده فرش دلش را پهن کند در بین الحرمینِ حسین

 

 

تسبیح نگاهش را تبرک کند با شش گوشه ِ حسین

 

 

بی تاب است ،بی تاب روی حسین

 

 

آتشی به پا کرد کج ویرانه ی دل

 

 

زخمی شد صفحه های زندگی اش

 

 

نشسته است به انتظار،این دلِ بیقرار...

 

 

ارباب آیا شود نام من هم شود حسینی؟

 

 

قلمِ دل با نام ِ حسین آرام می گیرد...

 

 

حسین آرام جانم...

پی نوشت: 

اللهم ارزقنا زیارت الحسین والائمة علیهم السلام فی الدنیا

و شفاعتهم فی الآخره وزدنا محبتهم

 

 

اظهر

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بسم رب المهدی

نفس در سینه حبس می شود پاها حس دویدن دارند

نگاهش به دنبال یار، تمام خانه را طواف میکند

زمین آغوشش را برای اشک هایش باز کرده و

 

منتظر است تا خیس شود از حرف های بارانی او

به پشت در که میرسد حال مسکینی را دارد که 

از صاحب خانه نه آب میخواهد نه نان...

او خودِ صاحب خانه را میخواهد...

سایه ی مهرش که بر سرش باشد تمام وجودش آرام می شود

حتی اگر سردی تنهایی بر جانش نشسته باشد

 

همین که بداند خورشیدش بالای سرش است ،با نگاهش گرم می شود

حتی اگر از او دور باشد...

نام مادرش ذکر لبهایش می شود

 

می داند مهمان مادر صله ی ویژه ای نزد پسر دارد...

نمی داند کجا را بنگرد ،به کجا دخیل ببندد،

 

اما این را خوب می داند دلش خانه ی اوست

حتی اگر از او دور باشد...

دست می گذارد بر دلش چشم می دوزد به آیت عشق،

 

به آل یاسین...شروع میکند ...

سلام علی آل یاسین...جواب سلامش را نمی شنود

 

اما به خوبی حس میکند...

باران رحمت بر چشمانش گواهی می دهد...

 

که مولایش جوابش را داده...

پی نوشت1:برگی از ضیافت سه شنبه ها همان جای همیشگی...

پی نوشت 2:امشب دلم شاد است چون دلِ شما شاد است...

الحمدالله کما هو اهله

اظهر

 

 

 

بسم رب المهدی

دل به دریای  دعایش  داده ام

قطره قطره اشک  فرش راهش کرده ام

صبح و شام ز هجرش  سوخته ام

چای تلخ انتظار را

ز خیالش شیرین کرده ام

فال دل را ز یادش گشوده ام:

یوسف گمگشده باز آید...

کجاست یوسف زمان که

کلبه ی احزان ز غمِ دوری اش پر کرده ام

ترانه ی عشق ها برایش سرو ده ام

شهر دل  را به نامش آذین بسته ام

ساز امید را به هوای وصلش نواخته ام

جان ِ زندگیم را...

لحظه به لحظه

 وقف نفس هایش کرده ام

تا شاید روزی، ،نسیمی ز عطر گل نرگس  جانی  تازه ببخشد  به این دلِ منتظر...

پی نوشت:اللهم عجل لویک الفرج

پی نوشت2:مولایم میدانی نگفته هایم را...

اظهر

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

بسم رب الشهدا

کمی دور شده بود جسم خاکی ام از روح آسمانی شما

کمی  گرفته بود گلوی دلتنگی از نفس یاد شما

قاصدک های خبر رسان  را راهی می کردم

شب های جمعه  بر سر مزار  پر ز نور شما

پلی ساخته ام از دلِ زمینی ام به چشمانِ آسمانی شما

نقش می زنند پروانه های  لبخند گِرد عکس  خندان ِ شما

کاش برسد دستِ دلم  به دلِ آسمانی شما

کاش باز هم تکرار شود

قصه ی من و شما...

پی نوشت:دعوت شدم باز هم به ضیافت شما...

الحمدالله ز نگاه پراز مهر شما

 

اظهر

 

 

 

بسم رب الحسن

اولین گوهر ارزنده ی زهرا حسن است

 

 

دومین  حجت  خلاق  توانا  حسن است

 

 

رهبری که به حسین حق  ولایت دارد

 

 

حفظ دین نبوی بعد علی با حسن است

 

 

شهریاری که در آن دوره نبود همتایش

 

 

گفته می شد همه جا ماه دل آراحسن است

 

 

هر امامی به  جهان خط  وظائف  دارد

 

 

آنکه  صلحش چو  سلاح  بود ه  بر اعد ا حسن  است

 

 

آن  همه  زخم  زبان  مردم  نادان  زدند

 

 

آنکه بشنیده ز دون تهمت بی جا حسن است

 

 

 

یکی از دوش عبا و  یکی   سجاده    ببرد

 

 

خون بدل آنکه شده زین همه غم ها حسن است

 

 

ای فلک همسر او جعده ملعونه  چه کرد

 

 

آتش افکنده به دل کشته ی اسما حسن  است

 

 

یا رب این صورت از غم ز کجا می آید

 

 

این چنین ناله کند ناله ی او وا حسن است

 

 

به  یقین  شیون  زینب  بود از  بهر حسن

 

 

آنکه جان می دهد از فتنه ی اعدا حسن است

 

 

ای خوش آن روزی که غفاری شود زائر او

 

 

گوید او سائل درگاهم و مولا حسن است

 

شعر:پدر اظهر

 

 

 

 

 

 

 

یا الله

زبانها قاصر از مدح و ثنایت یا رسول الله

 

 

کند ترسیم چسان عقل از نمایت یا رسول الله

 

 

به نزد تو همه ساکت همه صامت همه راکد

 

 

تمام عالم  امکان فدایت  یا رسول الله

 

 

ندانم مدح تو گفتن فقط گویم محمد کیست

 

 

چه زیبا کرده تحسینت خدایت یا رسول الله

 

 

درآن روزی که مردم با فغان یا ویلنا گویند

 

 

تمام   انبیا   افتد   بپایت   یا  رسول الله

 

 

توئی بر قدسیان سرور توئی پیغمبر رحمت

 

 

جهنم را کند جنت دعایت   یا رسول الله

 

 

جمال بی مثال  تو  بود  مرآت  وجه الله

 

 

خجل گردیده خوشید از لقایت یا رسول الله

 

 

بشر در اوج اندیشه تو در معراج  ربانی

 

 

در اندیشه نگنجد این  حکایت  یا رسول الله

 

 

همیشه دست غفاری  بسوی دست تو  باز است

 

 

که گیرد سهم احسان از عطایت یا رسول الله

 

شعر:پدر اظهر

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

یا رئوف

شروع میکنم با نام مهربانت ای امام مهربانی ها

لحظه ی وصال گوشه ی حرم قطره اشکی به یادگار فتاد...

لحظه ی وداع گوشه ی دلم  ز نگاه گرمت  آتشی گداخت...

و حال رسیده لحظه های فراق...

دلی مست شده ز عطر حرم...

حرمی خیس شده ز دریای کرم

دستی کشیده است بر دلِ سردم..گویا سبز شده نهال  دلم

ز سفره ی احسان، مرا همین کافی

که یارمرهمی بست...

 به بالِ و پر زخمی ام...

دست به دیوار دل ِ تنگ گرفته ام

 تا برسد غروب دلم به طلوع آستانت

همنفس با فجر نقاره ها...

دم میزنم ز مهرت ای جانِ جانانم

گویم به کبوترانِ گنبدت

ز دانه و آب نه ...

زعشق اوست که بال بال میزنم به دور حرم

اظهر

پی نوشت:دلم  نگاه  گرمت را می خواهد...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بسم رب الحسین

 

برخیز و برادر ز  سفر خواهرت  آمد

از بهر شکایت به  برت   یاورت   آمد

------------------

مظلوم حسین جانم حسین جانم حسین جان

عطشان حسین جانم حسین جانم حسین جان

جانا چه  بگویم  که  چه   آمد  به  سر  ما

جاری شده خون جای سرشک از بصر ما

تو ماندی درین کرب و بلا با  همه   یاران

از  ما  بگرفت  تاب  و  توان  این سفر ما

مظلوم حسین جانم حسین جانم  حسین  جان

عطشان حسین جانم حسین جانم حسین جان

 

در  کوفه  زدند  سنگ  جفا  اهل  شقاوت

ناگه  به  سر  دختری  کرد سنگی اصابت

گفتم که کنم شکوه به تو زان همه  محنت

دیدم ز سرت خون شده جاری  به جمالت

مظلوم حسین جانم حسین  جانم حسین جان

عطشان حسین جانم حسین جانم حسین جان

بشنو  که  بگویم  به  اسیران  چه  گذشته

از شام و عزا خانه ی ویران چه گذشته

جان  داده  رقیه  دل  شب  کنج  خرابه

دانی که به  ویرانه  نشینان  چه  گذشته

مظلوم حسین جانم حسین  جانم حسین جان

عطشان حسین جانم حسین جانم حسین جان

شعر:پدر اظهر

 

 

بسم رب الحسین

یک قطره اشک...

دو قطره اشک...

قطره قطره جمع شد اما نرسید به ارباب

تا به کی زنده بماند ماهی در فراق آب

سرزمین عشق لبریز از عطر سیب

جا مانده ام از زائران،شده ام غریب

به گمانم تبِ دوری جانم بگیرد،ای طبیب

امین یجیب مرا تو بخوان ای مجیب بن مجیب

کاش آه دلم در بین الحرمین ِ توشود مستجیب

چه کند مرغ دلم

تا دانه ای ز نگاه تو شود او را نصیب...

پی نوشت:

فاصله- فاصله -فاصله...اشک اشک اشک

کوچه کوچه ی دل در فراقت آب و جارو می شود

اظهر

 

 

 

 

 

 

به نام او

 

یه حسِ پاییزی

پاییز به خواب بهار فرو رفته

شده است  همچوفرهادی که خواب شیرین میبیند

قدم های رهگذر ،ناله ی برگ ها را فریاد میزند

دل ِ خون آسمان، انعکاس آیینه ی دلِ رهگذر است

رهگذری که میشنود غم های  درخت  مجنون را

مینشیند زیر سایه ی برگ های باقی مانده

درخت از فصل بهار ش میگوید

 از برگ های سبزش...

که شده اند تحفه ی درویش

و پاییزی که جدا میکند قطعه قطعه از وجودش را

درخت می گوید و برگ میریزد...

رهگذر میشنود و اشک میریزد...

برگی زرد منتظر فتاده پای درخت  

بیقرار شاخه ی درختش است

رهگذر میگذرد...

اشک چشمش میچکند بر زردی برگ ...

و برگی که سبز میشود...سبزِ سبز

اظهر