اظهر من الشمس

 

 

 

بسم رب المهدی

نفس در سینه حبس می شود پاها حس دویدن دارند

نگاهش به دنبال یار، تمام خانه را طواف میکند

زمین آغوشش را برای اشک هایش باز کرده و

 

منتظر است تا خیس شود از حرف های بارانی او

به پشت در که میرسد حال مسکینی را دارد که 

از صاحب خانه نه آب میخواهد نه نان...

او خودِ صاحب خانه را میخواهد...

سایه ی مهرش که بر سرش باشد تمام وجودش آرام می شود

حتی اگر سردی تنهایی بر جانش نشسته باشد

 

همین که بداند خورشیدش بالای سرش است ،با نگاهش گرم می شود

حتی اگر از او دور باشد...

نام مادرش ذکر لبهایش می شود

 

می داند مهمان مادر صله ی ویژه ای نزد پسر دارد...

نمی داند کجا را بنگرد ،به کجا دخیل ببندد،

 

اما این را خوب می داند دلش خانه ی اوست

حتی اگر از او دور باشد...

دست می گذارد بر دلش چشم می دوزد به آیت عشق،

 

به آل یاسین...شروع میکند ...

سلام علی آل یاسین...جواب سلامش را نمی شنود

 

اما به خوبی حس میکند...

باران رحمت بر چشمانش گواهی می دهد...

 

که مولایش جوابش را داده...

پی نوشت1:برگی از ضیافت سه شنبه ها همان جای همیشگی...

پی نوشت 2:امشب دلم شاد است چون دلِ شما شاد است...

الحمدالله کما هو اهله

اظهر

 

 

 

بسم رب المهدی

دل به دریای  دعایش  داده ام

قطره قطره اشک  فرش راهش کرده ام

صبح و شام ز هجرش  سوخته ام

چای تلخ انتظار را

ز خیالش شیرین کرده ام

فال دل را ز یادش گشوده ام:

یوسف گمگشده باز آید...

کجاست یوسف زمان که

کلبه ی احزان ز غمِ دوری اش پر کرده ام

ترانه ی عشق ها برایش سرو ده ام

شهر دل  را به نامش آذین بسته ام

ساز امید را به هوای وصلش نواخته ام

جان ِ زندگیم را...

لحظه به لحظه

 وقف نفس هایش کرده ام

تا شاید روزی، ،نسیمی ز عطر گل نرگس  جانی  تازه ببخشد  به این دلِ منتظر...

پی نوشت:اللهم عجل لویک الفرج

پی نوشت2:مولایم میدانی نگفته هایم را...

اظهر

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

بسم رب الشهدا

کمی دور شده بود جسم خاکی ام از روح آسمانی شما

کمی  گرفته بود گلوی دلتنگی از نفس یاد شما

قاصدک های خبر رسان  را راهی می کردم

شب های جمعه  بر سر مزار  پر ز نور شما

پلی ساخته ام از دلِ زمینی ام به چشمانِ آسمانی شما

نقش می زنند پروانه های  لبخند گِرد عکس  خندان ِ شما

کاش برسد دستِ دلم  به دلِ آسمانی شما

کاش باز هم تکرار شود

قصه ی من و شما...

پی نوشت:دعوت شدم باز هم به ضیافت شما...

الحمدالله ز نگاه پراز مهر شما

 

اظهر

 

 

 

بسم رب الحسن

اولین گوهر ارزنده ی زهرا حسن است

 

 

دومین  حجت  خلاق  توانا  حسن است

 

 

رهبری که به حسین حق  ولایت دارد

 

 

حفظ دین نبوی بعد علی با حسن است

 

 

شهریاری که در آن دوره نبود همتایش

 

 

گفته می شد همه جا ماه دل آراحسن است

 

 

هر امامی به  جهان خط  وظائف  دارد

 

 

آنکه  صلحش چو  سلاح  بود ه  بر اعد ا حسن  است

 

 

آن  همه  زخم  زبان  مردم  نادان  زدند

 

 

آنکه بشنیده ز دون تهمت بی جا حسن است

 

 

 

یکی از دوش عبا و  یکی   سجاده    ببرد

 

 

خون بدل آنکه شده زین همه غم ها حسن است

 

 

ای فلک همسر او جعده ملعونه  چه کرد

 

 

آتش افکنده به دل کشته ی اسما حسن  است

 

 

یا رب این صورت از غم ز کجا می آید

 

 

این چنین ناله کند ناله ی او وا حسن است

 

 

به  یقین  شیون  زینب  بود از  بهر حسن

 

 

آنکه جان می دهد از فتنه ی اعدا حسن است

 

 

ای خوش آن روزی که غفاری شود زائر او

 

 

گوید او سائل درگاهم و مولا حسن است

 

شعر:پدر اظهر

 

 

 

 

 

 

 

یا الله

زبانها قاصر از مدح و ثنایت یا رسول الله

 

 

کند ترسیم چسان عقل از نمایت یا رسول الله

 

 

به نزد تو همه ساکت همه صامت همه راکد

 

 

تمام عالم  امکان فدایت  یا رسول الله

 

 

ندانم مدح تو گفتن فقط گویم محمد کیست

 

 

چه زیبا کرده تحسینت خدایت یا رسول الله

 

 

درآن روزی که مردم با فغان یا ویلنا گویند

 

 

تمام   انبیا   افتد   بپایت   یا  رسول الله

 

 

توئی بر قدسیان سرور توئی پیغمبر رحمت

 

 

جهنم را کند جنت دعایت   یا رسول الله

 

 

جمال بی مثال  تو  بود  مرآت  وجه الله

 

 

خجل گردیده خوشید از لقایت یا رسول الله

 

 

بشر در اوج اندیشه تو در معراج  ربانی

 

 

در اندیشه نگنجد این  حکایت  یا رسول الله

 

 

همیشه دست غفاری  بسوی دست تو  باز است

 

 

که گیرد سهم احسان از عطایت یا رسول الله

 

شعر:پدر اظهر

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

یا رئوف

شروع میکنم با نام مهربانت ای امام مهربانی ها

لحظه ی وصال گوشه ی حرم قطره اشکی به یادگار فتاد...

لحظه ی وداع گوشه ی دلم  ز نگاه گرمت  آتشی گداخت...

و حال رسیده لحظه های فراق...

دلی مست شده ز عطر حرم...

حرمی خیس شده ز دریای کرم

دستی کشیده است بر دلِ سردم..گویا سبز شده نهال  دلم

ز سفره ی احسان، مرا همین کافی

که یارمرهمی بست...

 به بالِ و پر زخمی ام...

دست به دیوار دل ِ تنگ گرفته ام

 تا برسد غروب دلم به طلوع آستانت

همنفس با فجر نقاره ها...

دم میزنم ز مهرت ای جانِ جانانم

گویم به کبوترانِ گنبدت

ز دانه و آب نه ...

زعشق اوست که بال بال میزنم به دور حرم

اظهر

پی نوشت:دلم  نگاه  گرمت را می خواهد...